Welkom

Leuk dat je hier bent en een kijkje in mijn weblogdomeintje komt nemen…..

Door mijn blogs te lezen, neem ik je mee naar het leven van….. “Toen en Nu”

29 sept.weblogmeeting 2013!…..

….Het is tien minuten voor half zeven als de wekker gaat, je gaapt en rekt je uit en denkt waarom zo vroeg!…..Dan weet je het ineens weer, het is vandaag de dag van de weblogmeeting ….leuk…. dus ogen open en hup onder de douche, maar dan…voel je dat het vandaag jou dag niet is en je niet goed in je vel zit?…?….? even speelt door je hoofd om af te bellen, maar kom op het wordt vast een  gezellige dag net zoals de voorgaande weblogmeetings die door Melody georganiseerd werden.
Je hebt afgesproken met dochter Karin, die ook meegaat, om kwart voor acht bij haar te zijn en  kwart over acht zal je bij Melody thuis zijn waar Geesje ook komt om daarna samen naar Arnhem te rijden met Melody achter het stuur.
Bas (de zoon van Melody) en zijn vriendin gaan ook mee, Bas zal ook rijden, want we gaan gezamelijk Corrie nog uit Smilde  halen.  Na enige “omwegen”   😉  komen we zonder kleerscheuren in Arnhem aan waar de andere webloggers al op ons staan te wachten.
Na elkaar hartelijk begroet en kennis gemaakt te hebben met degene je nog niet kent gaan we de dierentuin in waar een gids ons meeneemt en verteld over de fascinerende onderwaterwereld een ontdekkingstocht in de oceaan van het Indopacifisch gebied, waar de mooiste de vreemdste en spannendste zeedieren leven……….
…..Daar gaat het mis…. je loopt daar zonder een straaltje buitenlicht en buitenlucht  tussen en onder het water met alleen dikke glazen wanden en donkere muren!….
Gelukkig loopt dochter karin in de buurt en vertel je haar dat je je niet goed voelt….. want je wilt verder niemand het fantastische gebeuren wat iedereen te zien en te horen  krijgt van de gids niet ontnemen door de aandacht te trekken!….
Je bent met Karin naar buiten ‘gelopen’ waar je weer frisse lucht krijgt en na even daar gezeten te hebben kunnen we ons weer bij de groep aansluiten die inmiddels al aan een goed gedekte tafel zijn aangeschoven.
Het is een geweldige lekkere en gezonde lunch!…
Na de lunch kan iedereen op eigen gelegenheid of met een groep(je) door het park wandelen en de prachtige dieren bewonderen.
…Je hebt de middag  grotendeels met dochter Karin door het park gewandeld omdat het veilig voelde en je jezelf kon zijn door te gaan en staan waar jij je goed bij voelde… zo nu en dan kwamen we een paar weblogmensen tegen, wat ook weer erg leuk was….. 16.00 uur is er weer met elkaar afgesproken op het terras bij de ingang om gezamelijk af te sluiten met een kop koffie, thee of een andere lekkere versnapering.
Ieder heeft naar eigen belevenis  Burgers Zoo als zeer prettig, leuk en gezellig ervaren zie de foto’s van de webloggers die er een prachtige reportage van hebben gemaakt!….
Na een zeer geslaagde dag neemt iedereen hartelijk afscheid van elkaar waar de één nog weer het park in gaat (omdat het tot zeven uur open is) de ander naar het hotel gaat waar ze logeren ,weer een ander de trein naar huis pakt en weer een ander de auto pakt  om weer naar huis  te rijden.
Na een ontzettend goed georganiseerde weblogmeeting van Melody ….we zijn ook niet anders gewend van haar 😉 ….komen we moe maar voldaan thuis.

…..Bedankt voor alles Melody!.
…..Ook Bas bedankt voor het meerijden!.

Liefsss, Hanny en vast ook namens Karin 😉

Een huisje onder een boom!….

…Ze zit op een dikke keisteen
…ze rust even uit tijdens haar fietstocht
…ze kijkt uit over een heideveld,
verder om haar heen het fietspad en het bos…in de verte hoort ze een kerkklok drie uur slaan.
Terwijl ze daar zit maakt ze…met haar voeten schaatsende bewegingen in het zand waardoor de grond onder haar voeten mooi egaal wordt…

Ze luistert naar de stilte….
Niet ver bij haar vandaan grazen schapen, een enkeling komt nieuwsgierig  haar kant op en kijkt haar aan of hij wil zeggen…zit je lekker daar!…en loopt dan weer kauwend verder.
Hoog in de lucht laat een vliegtuig witte strepen achter, die uitwaaieren tot een brede streep om daarna op te lossen tot er weer een blauwe lucht ontstaat.

Ze luistert naar de  natuur….
Vogels die het hoogste lied zingen, en nestelen in de bomen om zo te laten horen en zien dat het voorjaar is, twee vlinders die  fladderend in de lucht om elkaar heen dansen, en daarna met z’n tweeën over de heide uit het gezichtsveld verdwijnen, ook zij laten zien dat het voorjaar is.
Ze dwaalt af met haar gedachten….
Het  voorjaar brengt haar  even terug naar de tijd toen ze nog een kind was…..

…Jopie groeide op in een mooie rustige bosrijke omgeving waar vogels en andere dieren het bos met elkaar deelden, en waar Jopie ook deel van uit mocht maken, ze speelde er vaak met een vriendinnetje.
In het voorjaar en zomer vermaakten ze zich vaak met alles wat er in het bos groeide, bloeide en leefde om zo zonder het zelf te beseffen hun fantasie en creativiteit ontwikkelden.
De hoge bomen met takken tot aan de grond waar je onder kon kruipen, werden vaak omgetoverd tot woonhuisjes, ieder had haar eigen huisje, waar als het ‘ingericht’ was Jopie en haar vriendinnetje bij elkaar op limonadevisite kwamen.
Met de takken die in het bos lagen en…door met de voeten schaatsende bewegingen over het zand te maken  veegden ze de grond onder de lage boomtakken egaal…
Met een stok tekenden ze meubeltjes in het zand, zo creëerden ze zelf hun tafels, stoelen en kasten.
Soms kregen Jopie en haar vriendinnetje van vader een kistje of oude bloempot die ze ook in hun huisje konden en mochten gebruiken.
Zelfs een bloemetje op de grond getekende tafel ontbrak niet, vaak hoefden Jopie en haar vriendinnetje de bloemen niet te tekenen, ze kregen dan een jampotje van moeder waar de geplukte boterbloemen, paardenbloemen, pinksterbloemen en madeliefjes met veel zorgvuldigheid in gerangschikt werden .
Maar wat vooral niet ontbrak was het kleine gele blikken trommeltje met een bijenmotiefje erop die moeder gevuld had met wat biscuitjes en “hartensnoepjes”, ook een flesje gevuld met oranje limonadesiroop en water was altijd aanwezig.
Zo kwamen Jopie en haar vriendinnetje altijd gezellig bij elkaar in hun toen eigen ontworpen huisje op “limonadevisite “.

…Ze staat op van haar keiensteen zoekt een stok en tekent een tafeltje op de grond en zet daar even haar flesje water neer en eet daarna  haar appel, en beseft dan terdege dat het anno 2013 is maar….
….Ze was weer even kind!….

Twee agenda dagen!…..

Een paar dagen uit de agenda van de afgelopen week……

Dinsdag….er staat een afspraak  naar Heerenveen in het winkelcentrum gepland, maar voordat we naar onze afspraak gaan eerst even naar een gezellig restaurantje voor een kop koffie met een broodje.
We worden aangesproken door een meneer in een rolstoel, die ook gezellig met een krantje aan de koffie zit.
….Koud hè zegt de man, ja daar beginnen we hier in Nederland toch altijd mee lacht hij, we lachen met hem mee voor de ‘gevatte’ opmerking om zo een praatje te beginnen met mensen die binnenkomen en ik die het dichtst bij zijn tafeltje zit ben verder zijn aanspreekpunt voor de tijd die we in het restaurantje doorbrengen, vervelend? nee hoor, na nog wat heen en weer gepraat te hebben komen we tot de ontdekking dat we samen in hetzelfde dorp in Friesland gewoond hebben en hij mijn broers wel kent maar hen ook al jaren niet meer heeft gezien door allerlei verhuizingen en verteld hij zelfs wel bij ons thuis te zijn geweest.
Er worden herinneringen van zo’n vijftig jaar geleden opgehaald, waar we als manlief de tijd niet in de gaten hield er geen einde aan het gesprek zou komen…. zo kon ik ook weer even  mijn ‘friese’ moedertaal spreken.
De koffie heb ik koud opgedronken mijn broodje gelukkig wel rustig op kunnen eten, manlief keek glimlachend toe hij wist dat mijn dag niet meer stuk kon na zo’n leuk gesprek waar ik weer even terug in de tijd was, samen met iemand die ook veel goede herinneringen heeft aan mijn/zijn geboortedorp!…

Vrijdag…gezellig een dag naar de oude Hanzestad Deventer waar manlief eerder zijn werkplek had, tenminste als hij niet op zakenreis naar het buitenland was.
We gaan met de trein…  ja ik weet dat ik ook al eens geschreven heb dat ik niet meer voor mijn plezier met de trein zal gaan reizen vanwege de “ellende” die met enige regelmaat bij de Nederlandse Spoorwegen voorkomt.
Toch wilden we het nog wel weer eens proberen, reizen met de ‘intercitytrein’ , je komt  toch wel snel en gemakkelijk van A naar B  tenminste…als alles meezit en je niet hoeft te staan in een overvolle trein en er geen vertragingen optreden, dit hebben we toch regelmatig meegemaakt en ons er van weerhouden heeft om vaker met de trein te reizen.
Het is koud er staat een gure wind als we op het station staan, maar dat deert ons niet met de gedachte in ons achterhoofd dat een warme trein ons wacht.  Mooi op tijd glijd de trein het station binnen en jawel we hebben een goede zitplaats, tegenover elkaar ieder bij het raam dus de reis kan beginnen!….
Het is een redelijke temperatuur in de trein toch heb ik het idee dat ondanks de verwarming ook de airco aan staat, ik voel een koude tochtstroom in mijn nek en langs mijn benen dus doe ik  mijn jas maar weer aan, waar manlief een beetje om moet lachen, hij is niet zo gauw koud, waar ik mij weer verdedig…je ziet toch ook dat er meerdere passagiers hun jassen of aan of over hun schouders hebben hangen?
Doe jij maar lekker je jas weer aan is zijn diplomatieke antwoord wel wetende dat dit dan einde discussie is.
…Uw plaatsbewijs graag… roept de vrolijke opgewekte conductrice, ze meld ons tevens dat we zes minuten in Zwolle hebben om over te stappen op de trein die ons naar Deventer zal brengen, er nog aan toevoegt dat we wel de hoge trappen op en ook weer af moeten om bij het juiste perron te komen en ze daarbij een lang pfffffff…..laat horen alsof ze zelf de trappen moet nemen, maar wat ze daarna zegt geeft ons moed dat alles goed zal komen…we rijden mooi op tijd, het gaat u vast en zeker lukken…fijne dag en een goede reis verder, galmt ze door de coupé.
Een tiental kilometers voor Zwolle gaat de trein langzamer rijden, errrgggg…langggzzzzaaaaam….tot hij stil staat.
…Dames en heren we moeten even voor het rode sein wachten, even uw geduld aub… waar hoor ik zoiets toch meer, o ja  als je via de telefoon een instantie aan de lijn probeert te krijgen, het verschil is dat we nu in een de intercitytrein zitten die ons van A naar B gaat brengen en ik niet in mijn eigen huis aan de telefoon zit.
…Dames en heren er is “iets” met het spoor waar we nog niet precies het juiste van weten!…sorry voor het ongemak we vragen u nog een ogenblik graag…ja we zullen wel moeten een andere keuze hebben we niet en uitstappen is toch ook niet echt een optie. We kijken op onze horloges drie…vier…vijf…en ja dan zijn daar de zes minuten die we nodig hebben voor de volgende trein.
…Dames en heren, héé, de stem van onze opgewekte conductrice, zal ze verlossende woorden uitspreken?…ik heb geen prettige mededeling, deze intercitytrein gaat door problemen op/bij het spoor niet verder dan  Zwolle, daar kan een ieder zijn weg vervolgen via de aangewezen tijden en treinen die er op dat moment op het station klaar staan, we wensen u een fijne dag en een goede reis verder, galmt ze door de microfoon…
We laten een langgerekt pfffffffff, horen, gelukkig moeten wij in Zwolle toch een overstap maken dus vervolgen we onze weg naar Deventer  nadat we eerst in Zwolle met ferme sprongen de trappen nemen en de daarop volgende trein nog net op het nippertje halen en met een drie kwartier vertraging veilig in Deventer aankomen…..
Viel allemaal wel mee toch?
Nog een keer???….

Kwetterende bijeenkomst!…

Het is een mooie “natuurfilm” en nog wel live in eigen tuin……

Het zijn er veel,
ze zijn erg druk,
ze hebben een bijeenkomst!…

Hoog in de krentenboom zijn ze bijeengekomen, via hun eigen vogeltaal zijn ze opgeroepen om via
deze meeting hun overleving  “kracht” bij te zetten!…..

De aanwezigen zijn erg onrustig ze vliegen nog af en aan, meneer Duif zit op de rand van de dakgoot met een vermoeide  blik toe te kijken, hij is al op leeftijd en kijkt liever op en afstandje toe.
De familie Mus is in grote getale aanwezig ze wonen dan ook om de hoek in allerlei heggen en struiken dus hoeven geen verre reis te maken.  De familie Mus is nogal druk en laten hun aanwezigheid dan ook duidelijk merken en horen, waar niet ieder gevleugeld  dier in deze vogeltuin blij mee  is.
Kijk daar zit de familie Koolmees, ze zijn ook wat onrustig want niet iedereen van de familie is nog aangevlogen.
Ondertussen zijn de neven en nichten ooms en tantes van de fam. Koolmees,  de fam.Pimpelmees ook neergestreken op de vele takken die de vergaderruimte biedt.
Wie zijn er nu nog niet? er wordt nog gewacht op de families Merel, de familie Roodborst, en de familie Vink
De fam. Goudvink is ook opgeroepen maar die laten het vaak afweten daar ze het nogal hoog in de borst hebben en niet met iedereen rondom de takken willen zitten en alleen komen als er een mand met strooivoer voor hen klaar staat.
De fam. Merel is inmiddels ook aanwezig en zelfs mevrouw Kramsvogel laat zich graag informeren over het wel en wee in de tuin waar al deze families regelmatig samen komen, ze zit in alle rust op een tak waar ze niet opvalt en wacht op wat er komen gaat.

Meneer Ekster neemt hoog in de boom op een nogal gevaarlijk zwiepende tak het woord, maar een gewiekste  ekster kan hierop in alle omstandigheden blijven zitten!…..
Wat er alzo ter gekwetter en gezang komt:
…..de poezen in de omgeving.
…..de pindakaaspot.
…..de voederhuisjes
…..de vetbollen
…..het drinkwater
…..vreemde families

Meneer Roodborst u bent wel erg laat maar toch fijn dat u er bent, strijk neer en blijf niet zo zenuwachtig om u heen zitten kijken….of  verwacht u uw vrouwtje ook nog, helaas kunnen we hier niet meer op wachten.

…Laten we beginnen met de vele poezen die in deze omgeving wonen en op allerhande manieren proberen ons te pakken te krijgen, wees op jullie hoede en waarschuw elkaar als ze in de buurt zijn.
Ja mevr Merel ik weet dat de één wat sneller weg kan vliegen dan de ander vandaar ook mijn (op)roep er voor elkaar te zijn,  ikzelf heb nogal een scherpe schreeuw/krijs zo ook meneer de Vlaamse Gaai.
….Dan ligt er een pot met pindakaas in één van de voederhuisjes, die alleen bestemd is voor de kleinsten onder ons en nee dus niet voor u meneer Duif, meneer Vlaamse Gaai en mijzelf meneer Ekster, als jullie goed opletten en er niet te veel sneeuw ligt wil er ook nog wel eens een dikke lik pindakaas op een tak gesmeerd zijn.
…In de voederhuisjes ligt genoeg strooivoer voor ons allemaal en wordt ook regelmatig aangevuld door de mensen waaraan deze tuin toebehoort en hierdoor ook een deel van ons leefgebied is.
…De vele vetbollen die door de hele tuin hangen zijn voor een ieder die erg lenig zijn en hiermee hun lijf en veren in een goede conditie houden,  toch ..liggen.. er ook her en der vetbollen waar iedereen zich aan te goed mag doen voor zover dat mogelijk is, hierbij wil ik wel opmerken dat de fam. Mus zich hierin wel wat mag aanpassen en niet door zo brutaal te zijn veel tuingenoten weg jagen, nogmaals er is genoeg voor iedereen.
Verdeel uw tijd en vlieg niet met elkaar op hetzelfde moment naar dezelfde voederplaats dat voorkomt onderling geruzie…ja mevr, Kramsvogel u mag zo uw zegje doen!….
Dan kan ik nog meedelen dat er onder de grote buxusstruik naast de vijver met enige regelmaat broodkruim gestrooid wordt en dit niet alleen voor de fam. Merel is, ja meneer Merel de fam. Roodborst heeft hierover hun beklag gedaan… Mevr Kramsvogel u mag nu uw stem laten horen……
Ja hier wilde ik het ook net over hebben maar doordat u nogal eenzaam op een tak zit heeft u dus niet alles meegekregen waar we aandacht aan besteden en of besteed hebben.
…Het drinkwater wat we normaal uit de vijver en drinkschaal  halen is momenteel nogal eens of snel bevroren, als jullie allemaal goed opletten zit er meestal in de vijver bij de oeverplantjes wel en openingetje waar geen ijs ligt en er water gedronken kan worden, ook de drinkschaal wordt regelmatig weer opnieuw gevuld, wassen zal nu dan ook wat minder gedaan moeten worden en dan spreek ik toch weer even tot de fam. Merel, korter badderen betekent dat uw medevogels er ook nog gebruik van kunnen maken!….
Zo, de  fam. Vink komt ook nog eens aangevlogen, helaas fam.Vink we gaan aan het laatste punt beginnen u zult het verder van uw medetuinbewoners moeten vernemen wat er zoal gekwetterd is.
…Ons laatste punt gaat over de gastvogels die we hier nu ook met enige regelmaat in deze tuin en omgeving tegenkomen, we moeten hen hier ook dulden en accepteren want ook zij hebben honger en dorst in deze winterperiode.
Fam. Vink als u straks op de hoogte gebracht bent zou u dan zo vriendelijk willen zijn dit ook aan uw fam. met  de “gouden” borst door willen geven en dat er wel van hen verwacht wordt een volgende keer aanwezig te zijn en dat geldt ook voor u fam. Vink en niet komt als de meeting bijna afgelopen is.
Dan nog één punt van mijn kant als hoogzitter van deze meeting…ik zou graag bij een volgende bijeenkomst wat meer rust en aandacht willen, er werd nu wel erg veel gebruik van toilet en verdere af en aan vliegmomenten gemaakt.
Kwetterend en zingend beëindigen we deze meeting  zoals iedere vogel(tje) gebekt is.
Zo overleven en komen we met z’n allen de winter wel door!…

Ga verder!…..

Waarom sta je stil,
waarom loop je niet door,
waarom ga je niet verder.
Waarom niet!….

Ga verder met je leven  dit is niet wat je wilt.
…..Onrecht…..
Je kunt er niet mee omgaan, je probeert er vanuit te gaan dat “het onrecht” eens een toepassing van “het recht” zal worden!…Onrecht kunnen wonden aan een mens toebrengen… het doet pijn, ook heel veel pijn als je ziet dat het om mensen gaat die je erg dierbaar zijn en waar je voor door het stof wilt gaan.
Het maakt je geestelijk zo moe, dit duurt al zo lang  je staat aan de zijlijn machteloos toe te kijken en soms doe je en poging om het onrecht te weren en/of te keren maar de muur is zo hard als je er met de rug tegenaan staat.

Je vlucht door jezelf lichamelijk moe te maken met allerlei activiteiten, die je een zekere voldoening geven maar niet het nare onrustige gevoel in je lichaam doen stoppen.
Niemand mag het merken zien of  voelen wat er in je hoofd omgaat dat er een wond in je ziel is opengegaan en bloedt…..niemand zal ooit weten wat er echt in je omgaat je legt jezelf deze grenzen op. Je weet dat je weer balanceert op het randje….het randje van een burn-out waar je eerder mee te maken had. Toch weet je dat je nooit weer zo diep zult vallen als toen…en er alles aan doet om het niet weer zover te laten komen. De medische hulp die je toen had heeft je geleerd dat je mag vallen maar dat er ook een keuze is om weer op te staan en dat die keuze aan jezelf is!…..

Het wordt nu tijd om weer op te staan…. je tranen te drogen, jezelf toe te spreken, de bloedende wond te stelpen en verder te gaan met een/het leven wat je zo graag wilt ook al zal het  moeilijk  zijn, je zult  in jezelf moeten blijven geloven en vertrouwen!…

Loop nu verder…je hebt nog een lange weg te gaan, waarvan het einde nog lang niet  in zicht is maar loop door, het kan ook zo zijn dat aan het einde van die lange weg,

…het recht zal zegevieren!…

Jong geleerd!…

Toen was het heel gewoon,
toen werd het oude
weer nieuw.

Het witte huis(je) was oud maar het zag er netjes en verzorgd uit.
Vader moeder en hun vijf kinderen woonden daar in dat huis en leefden in niet al te royale  financiële omstandigheden.
Alle klussen in en rondom het huis werden door vader en moeder zelf gedaan en naarmate de kinderen groter/ouder werden moesten ook zij de handen uit de mouwen steken. Het begon zoals in vele gezinnen met eigen speelgoed opruimen en helpen met de afwas. Ook werden de kinderen wegwijs gemaakt in de tuin/moestuin wat daarin zoal groeide en bloeide en verbouwd  werd door vader.
Iedere zaterdagmiddag werd het lange brede zandpad naar de weg aangeharkt zodat er  mooie geribbelde zijkanten ontstonden, het middenstuk werd dan weer bestrooid met geel/wit zand…. zo kon de nieuwe week beginnen.
Het onkruid had niet veel kans daar om het mooie oude huis, wat ook ieder jaar weer opnieuw van een witte verflaag werd voorzien.
Ook hielpen de oudste kinderen mee als er een (slaap)kamer van en nieuw behangetje moest worden voorzien, en ze hanteerden zelfs de verfkwast.
Vader en moeder leerden hun kinderen de fijne kneepjes van al de werkzaamheden die ze uitvoerden….

Jong geleerd!….Oud gedaan!….

Zij…lieverd vind jij ook dat de huiskamer en keuken nodig aan een nieuw verfje toe zijn?
Hij…nee joh…ik vind dat het er nog goed uit ziet.
Zij…ja maar die zachtgele kleur op de muren en kozijnen zijn ook niet meer zo passend
bij het verder interieur en inrichting.
Hij…Ik zie dat niet zo hoor….maar zie de bui al hangen!…
Zij…je zult zien het wordt supermooi, ik weet de kleuren ook al.
Hij…Is er nog een manier om hier onderuit te komen?
Zij…zullen we dan vandaag nog even naar de bouwmarkt gaan?
Hij…ik denk dat ik geen andere keus heb want ik ken mijn lief wat ze in het hoofd heeft!..
Zij…super…dank je schat.

De klus kan beginnen!…

Hij heeft er een hard hoofd in want is niet grootgebracht om dit soort klussen te klaren en eerder deed zijn lief het alleen…(hij was voor zijn werk te veel van huis)
Zij vind het leuk om te doen haar ouders hebben het haar in haar jeugd bijgebracht.

…..Er wordt geschuurd en geverfd, de kozijnen en deurposten krijgen twee kleuren heel licht grijs en iets donkerder grijs, het gaat lekker zolang er maar op tijd wordt gestopt want ze merken beiden dat ze geen twintig meer zijn!…
Hij heeft wat meer de rem erop en dat is maar goed ook want als zij bezig is weet ze van geen ophouden.
Het zit natuurlijk niet allemaal mee, de heel lichtgrijze kleur die op alle wanden zou komen is ingekort naar twee wanden want de kleur viel tegen op de muur door de lichtinval van buitenaf neigde het daardoor naar heel lichtblauw….balen?  ja dus.
Hij en zij zijn het er al snel over eens dat de andere wanden in het neutrale gebroken wit zullen worden geverfd, ook al is het jammer van de muurverf die nu over is.
Inmiddels zijn er bijna drie weken verstreken en ….is de klus geklaard….

Zij…ben je tevreden lief?
Hij…ja zeker weten ik zou ook niet anders durven zeggen!…
Zij…Ik vind het erg mooi en de kleuren passen nu ook beter bij het verdere interieur
Hij…ja dat is zo.
Zij…dus geen spijt?
Hij…nee maar voorlopig heb ik het wel gehad en kan ik geen verfkwast of roller meer zien.
Zij…hoeft ook niet schat we gaan nu lekker genieten van onze mooie, frisse schone kamer
en keuken.

Oud gedaan!….Jong geleerd!….

In het donker is het licht(je)

Het is een gevoel…
een gevoel van weemoed,
een gevoel van verlangen.
Het was, het gevoel…

Ze trapt stevig door…het wordt al flink donker buiten, het is guur er staat een straffe wind maar ze vind het niet erg ze wil voelen dat ze buiten is dat het winter is en dit bij het jaargetijde hoort.
Haar fietsmand zit vol met boodschappen, ja ze heeft ook wel een auto maar ze wil zoveel mogelijk buiten zijn het maakt haar hoofd vrij van gedachten die ze liever niet wil en fietst zelfs daarvoor graag nog een blokje om.
Ze ziet over het omgeploegde donkere land  in de verte de lichten van auto’s die over de snelweg rijden en vraagt zich af waar toch al die mensen naar op weg zijn!
Terwijl ze doorfietst gaan haar gedachten even terug in de tijd.

….Het is al donker als Jopie op haar knietjes voor het raam zit en turend naar buiten kijkt. Waarom hangt ze daar zo vol spanning te wiebelen op de stoel.
Wacht ze op iemand?…  Kijk daar in de verte ziet Jopie tussen de bomen door een lichtje aankomen is het een fietser of een brommer het gaat niet zo snel dus is het een fietser….en komt het lichtje het pad oprijden waar Jopie woont?
De fietser fietst door, daarna nog een fietser die voorbij fietst……
Jopie roept naar haar broertje dat het wel erg lang duurt maar dan  ziet ze in de verte tussen de bomen door weer een lichtje aankomen, zou het háár zijn waar Jopie op zit te wachten…. zou het lichtje Jopie haar kant op komen?
Haar knietjes beginnen zo langzamerhand pijn te doen van het lange wachten.
Het blijft heel erg spannend want Jopie weet dat er ieder moment een lichtje hun pad op kan komen rijden.
Dan is daar weer een lichtje en ja hoor het komt het pad op……Jopie laat zich van de stoel zakken en rent naar de deur want ze weet daar is moeder  die boodschappen heeft gedaan en altijd iets lekkers voor Jopie en haar broer(tje) in de fietstas heeft.
Jopie vliegt haar moeder om de hals ze is blij dat moeder er weer is en wacht in spanning af wanneer moeder de fietstassen uitpakt of er ook wat lekkers voor haar bij zit!…
De gordijnen gaan dicht want moeder is nu thuis en Jopie gaat dicht bij de warme kachel zitten en knabbelt kleine stukjes van haar stukje chocola wat moeder meegenomen heeft en ze voelt de warmte die het hele huis uitstraalt….

Misschien zitten er moeders in de auto’s die in de verte over de snelweg rijden en zijn er boodschappen gedaan en hebben ze ook iets lekkers voor hun kinderen bij zich!..
die als ze moeder thuis horen komen vanachter hun Laptop of iPad  roepen ‘mam heb je ook ….chips meegenomen?

Ze pakt de boodschappen uit haar fietsmand en geniet van een kop thee die manlief voor haar heeft ingeschonken, en voelt de warmte die het hele huis uitstraalt…

De vriendelijke man….

Gedachten!…..
gedachten ze komen,
gedachten doordringen,
soms je bestaan.
Gedachten gaan…
gedachten!…..

Februari 2012
Het was al gepland, maar hadden vooraf niet voorzien dat we het echt ook zóó nodig hadden, ons weekendje ‘weg’ op de Veluwe.

Het is guur er staat een straffe wind, dikke donkere wolken dreigen dat er buien aan gaan komen toch willen we naar buiten een eind lopen!…
De wandelschoenen aan paraplu mee, is die niet voor de regen dan dient hij wel als wandelstok. We hebben de pas er flink in, zwijgend lopen we naast elkaar met ieder onze eigen gedachten….
We dwalen af van de paaltjesroute maar dan is de route toch langer dan we verwacht hadden en willen ergens wel een kop koffie drinken, maar dan is er net in de verste verte geen restaurantje te vinden.
We lopen verder…..

Hij komt ons luid blaffend tegemoet gerend een grappige kleine jack russel en je kunt mij op de knieën krijgen voor zo’n kleine viervoeter, de kleine (pup) ‘jackie’ laat zich flink aanhalen.
Goedemiddag….hoor ik een donkere mannenstem zeggen, ja natuurlijk bij zo’n klein hondenmormel hoort ook een baasje.
Het werd een aangenaam gesprek, deze vriendelijke man had tweehonderd meter verderop een camping aan de bosrand, met vaste chalets en verhuur van een vakantiehuis(je)
Zijn hobby kwam ter sprake ‘loop maar even mee’ zei de man……
Ja maar we…….er was geen ontkomen aan de vriendelijke man met de kleine ‘jackie’ draaide zich om en wij volgden gedwee.
Wat we toen in een grote schuur zagen staan deed onze mond open vallen….
Een schitterende trouwkoets en een prachtige gerestaureerde oude koets dan nog een mooie arre-slee waar hij nog mee bezig was om deze van een nieuwe verflaagje te voorzien. En de man vertelde….vertelde….en vertelde, ondanks de prachtige verhalen hadden we ondertussen al en paar keer aangegeven dat we verder wilden gaan, maar zijn verhalen bleven ons toch ook boeien.
Buiten de bruidsparen die konden kiezen welke koets ze wilden voor hun trouwdag, had hij nog een “wagen” in een andere schuur staan waar hij ritten mee maakte door de bossen en de grote heidevlaktes van de prachtige omgeving daar.
Natuurlijk moesten we ook het mooie glanzende zwarte friese paard nog bewonderen, en niet te vergeten ‘het’ vakantiehuis(je)….
Het werd nu  toch echt tijd om te vertrekken, maar wel met de afspraak dat we terug zouden komen na de zomer en dan jawel in het vakantiehuisje!…

Het is zover…….oktober…2012
We zijn onderweg naar het vakantiehuisje van de vriendelijke man die we acht maanden daarvoor bij toeval hadden ontmoet.
Zou hij nog wel zo vriendelijk zijn? zou zijn vrouw die we later nog een keer aan de telefoon hadden ook zo vriendelijk zijn? we wisten toen nog niet wat we nu wel weten!…..

Hallo, daar zijn we dan……
Een strak geklede dame deed open en heette ons hartelijk welkom, liep voor ons uit en maakte ons wegwijs in “het huisje”.
De inrichting was jaren zestig/zeventig, met nog perzische tapijtjes op de tafels ook in de hal op de vloer, maar alles was super schoon en je kon niets bedenken of het was aanwezig.
De vriendelijke man kwam ook aanlopen en zowel de man als de vrouw praten honderd uit ….alsof ze ons al jaren kenden.
Hebben jullie wel eens wilde zwijnen in het donker in de natuur gezien? vroeg de man.
Nee???…   ( manlief wel die is op de Veluwe groot gebracht)
Oké zei de man, acht uur kom ik jullie halen en rijden we door het bos op zoek naar wilde zwijnen!….Precies acht uur stapten we in de ‘Landrover’ manlief voorin, de vrouw en ik achterin. Na enige tijd rond gereden te hebben en ondertussen de leuke anekdotes van de man aangehoord te hebben en zo ook onze lachspieren behoorlijk getraind werden die de laatste tijd nogal vast waren gaan zitten…zagen we ze ineens.
……Kijk daar,  in de verte aan de kant van de weg in de berm glinsterende oogjes in de koplampen van de auto, dichterbij gekomen zagen we ze…vijf zwijnen.
Maar dan…. de vrouw naast me deed haar autoraam naar beneden en gooide oud brood naar buiten, wat we toen zagen en hoorden was gewèldig van alle kanten kwamen de zwijnen aangerend van groot tot klein.
We genoten van dit geweldige spektakel in de donkere avond.

Na onze ‘zwijnenrit’ werden we nog uitgenodigd door het echtpaar om mee naar binnen te gaan en daar een paar films van de omgeving te gaan bekijken.
Het was één van de gezellige ontmoetingen die week.
Samen met het echtpaar hebben we die week nog een avond wilde zwijnen, reeën, en een edelhert gezien, een prachtig avond waarbij de maan ons hielp door bij te schijnen zodat we dit schouwspel  nog beter konden bekijken.
Verder nam de man ons nog een middag mee voor een rit met twee paarden en wagen door de bossen, het was koud maar goed aangekleed zaten we te genieten  van de prachtige kleuren die de herfst ons als een kadootje gaf.
Het bruine beukenbladtapijt ritselde onder de hoeven van de paarden
De verhalen van de man over de omgeving waren indrukwekkend hij liet de paarden dan ook regelmatig even stilstaan!…

Een week waar we twee erg aardige gastvrije mensen hebben leren kennen.
………We voelden ons meer als welkom die week……

Een zonovergoten koude dag, wandelschoenen aan de kraag omhoog, zo gaan we een eind lopen!….
We hebben de pas er flink in, zwijgend lopen we naast elkaar met ieder onze eigen gedachten!…
…….Dankbare gedachten……

.

De reddende engel!…

Ze deed het weer!…
Ze was er weer!….

Om persoonlijke redenen stond het bloggen op een laag pitje, je kon de moed niet opbrengen de digitale pen onder je vingers te plaatsen!!!….
Dan krijg je ook nog eens te horen van Weblog (waar je nog bij hoorde) dat je er uitgeknikkerd wordt omdat je niet genoeg meer schrijft  zakt de moed je helemaal in de schoenen, dus plaats je toch maar een “blogje” om niet helemaal uit het digitale gezichtsveld te verdwijnen.
Dan is ze er weer…. de reddende engel!…

Om een lang verhaal kort te maken.
Je hebt weblog de rug toegekeerd…..
Je wist ook dat er door de migratie bij weblog heel wat haperingen waren wat je tegenhield om hiermee verder te gaan.
Dus …punt… erachter

Je bent nu bij wordpress………en hebt het gevoel dat je er weer bij hoort…..
Je (probeert) wilt en kunt weer gaan schrijven……
Om samen met jullie die mij volgden mijn verhalen weer te delen.

Ze deed het weer……Ze was er weer…….De reddende engel.
Bedankt muzikale engel!…